Urodzeni w Grodzisku Wielkopolskim

Grzegorz Balcerek – urodził się dnia 13 lutego 1954 roku w Grodzisku Wielkopolskim. W roku 1973, zaraz po ukończeniu nauki w IX Liceum Ogólnokształcącym w Poznaniu, wstąpił do Arcybiskupskiego Seminarium Duchownego. Dnia 24 maja 1979 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk Arcybiskupa Jerzego Stroby. W swej drodze duszpasterskiej pracował jako wikariusz, jak i jako proboszcz. Był także wykładowcą socjologii religii oraz katolickiej nauki społecznej na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu. Dnia 24 kwietnia 1999 roku został mianowany biskupem sufraganem. W niespełna trzy tygodnie później konsekrowany na biskupa w Poznaniu. Jego dewiza brzmi: "In spiritu humilitalis" - "W Duchu pokory".

Wanda Bibrowicz – urodziła się dnia 3 czerwca 1878 roku w Grodzisku Wielkopolskim. Zasłynęła jako polska artystka specjalizująca się w tkactwie. Pochodziła z zamożnej rodziny. Jej ojciec, Stanisław był posiadaczem ziemskim oraz właścicielem browaru. Z kolei jej matka, Maria pochodziła ze szlacheckiego rodu Tadrzańskich. Wraz zakończeniem nauki w grodziskim liceum podjęła studia we Wrocławiu. W roku 1896 podjęła naukę w Królewskiej Szkole Sztuki i Rzemiosła Artystycznego. Początkowo uczyła się malarstwa jednak z czasem zajęła się tkactwem. Z biegiem lat opracowała swój program nauczania we własnej pracowni tkaniny artystycznej. W roku 1919 skorzystała z oferty pracy i wyjechała do Pillnitz gdzie prowadziła warsztaty tkackie. Za swoje zasługi otrzymała w Niemczech tytuł profesora oraz dożywotnią emeryturę. Zmarła 3 lipca 1954 w Pillnitz.

Czesław Borowczyk – urodził się dnia 9 lipca 1912 roku w Grodzisku Wielkopolskim. Zasłynął jako wybitny grafik, ilustrator, projektant znaczków pocztowych i pocztówek oraz jako utalentowany twórca drzeworytów, litografii i ekslibrisów. Szczególnie znanymi dziełami tego artysty są między innymi grafiki przedstawiające architekturę Grodziska
Wielkopolskiego jak również pierwsza seria polskich znaczków pocztowych trójkątnych. Zaprojektował również znaczki z Mistrzostw Europy w boksie w 1953 roku i serię pt. Zwierzęta Chronione z 1954 roku. Przez całe życie współpracował z różnymi wydawnictwami . Zmarł w Warszawie dnia 18 marca 1995 roku.

Magdalena Chemicz – urodziła się 4 marca 1974 roku w Grodzisku Wielkopolskim. Zasłynęła jako polska piłkarka ręczna. Na dzień dzisiejszy jest zawodniczką kadry narodowej grającą na pozycji bramkarki. Jej klubem od roku 2009 jest VFL Sindelfingen. Największymi sukcesami grodziszczanki są niewątpliwie sześciokrotne zdobycie tytułu mistrza Polski, trzykrotny tytuł wicemistrza Polski, zdobycie brązowego medalu Mistrzostw Polski jak również Pucharu Europejskiej Federacji Piłki Ręcznej.

Franciszek Chocieszyński – urodził się 28 stycznia 1848 roku w Grodzisku Wielkopolskim. Zasłynął jako polski księgarz i wydawca. Zaraz po zakończeniu edukacji w gimnazjum rozpoczął pobieranie praktyk w poznańskiej księgarni i grodziskich zakładach drukarskich. W roku 1871 brał udział w wojnie prusko-francuskiej. Po jej zakończeniu podjął pracę w drukarni Napoleona Kamińskiego w Poznaniu jednak w dalszej pogoni za wykształceniem wyjechał na praktyki do Lipska, następnie do Nowego Jorku, Chicago i Paryża. Po powrocie do Poznania otwarł swoją drukarnię i zajął się sprzedażą własnych wydawnictw. Wydawał zarówno książki jak i czasopisma. Franciszek Chocieszyński zmarł 9 lutego 1899 roku a po jego śmierci firmę przejął jego wieloletni współpracownik i przyjaciel Stanisław Wegner.

Salomon Herzfeld – urodził się 14 lutego 1875 roku w Grodzisku Wielkopolskim. Był niemiecko-żydowskim adwokatem który zaistniał jako działacz organizacji żydowskich. Po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu studiował prawo i ekonomię na uniwersytetach we Fryburgu Bryzgowijskim, Monachium, Berlinie i Wrocławiu. Po uzyskaniu tytułu doktora praw był aplikantem sądowym, a w styczniu 1902 roku został asesorem sądowym. W rok później otworzył w Essen swoją własną kancelarię adwokacką specjalizującą się w prawach handlowych. W 1920 roku został notariuszem.
W historii zapisał się przede wszystkim jako członek, a w latach 1936-1938 prezes zarządu Centralnego Związku Obywateli Niemieckich Wyznania Mojżeszowego oraz współzałożyciel i doradca Delegacji Żydów Niemieckich w Rzeszy (1933-1938).
W roku 1939 wyemigrował do Palestyny. Zmarł w 1948 w Buenos Aires.

Zbigniew Klapa – urodził się 16 lipca 1952 roku w Grodzisku Wielkopolskim. Zasłynął jako polski chodziarz długodystansowy.
Pięciokrotny zwycięzca maratonu Paryż-Colmar (520 km) w 1990, 1991, 1992 , 1995 oraz 1999 roku. Właśnie w roku 1999 uzyskał najlepszy rezultat, pokonując dystans 521 km w czasie 58 godzin i 53 minut. Dało to średnią prędkość marszu 8848 m/h. Wynik ten to dnia dzisiejszego nie został pobity.
Jest również posiadaczem najlepszego wyniku na świecie w chodzie na dystansie 200 km. W dniach 23 i 24 października 1983 roku w belgijskiej miejscowości Chapelle uzyskał wynik 19 godzin 55 minut i 7 sekund. Jak dotąd żadnemu innemu człowiekowi nie udało się pokonać tego dystansu w czasie poniżej 20 godzin.

Piotr Krzesichleb (Artemiusz) – urodził się26 lipca 1552 roku w Grodzisku Wielkopolskim. Zapisał się na kartach historii jako toruński kaznodzieja luterański i pisarz religijny. Pochodził z rodziny mieszczańskiej. Dzięki wsparciu ze strony Ostrorogów odbył studia w Wittenberdze. Po powrocie rozpoczął działalność jako kaznodzieja luterański. W roku 1586 został powołany na kaznodzieję w toruńskim kościele Najświętszej Maryi Panny.
Artomiusz był znanym pisarzem religijnym posługującym się polszczyzną renesansową oraz pedagogiem związanym z Gimnazjum Akademickim w Toruniu. Pisał liczne panegiryki, kazania, utwory religijne, pieśni kościelne. Najważniejszym jego dziełem był kancjonał w języku polskim wydany w 1587, zatytułowany Cantional albo Pieśni Duchowne z Pisma Ś. ku czci a chwale P. Bogu sporządzone. Do XVIII w doczekał się kilkanaście dalszych wydań i przeróbek. Kancjonały Artomiusza odegrały znaczą rolę w dziejach ewangelickiego piśmiennictwa religijnego i muzyki staropolskiej. W ramach prac nad podręcznikami dla toruńskiego gimnazjum wydał w 1591 słownik i podręcznik polsko-łacińsko-niemiecki zatytułowany Nomenclator selectissimas rerum appelationes tribus linguis Latina, Germanica, Polonica in usum scholarum Borussiacarum et Polonorum.
Zmarł 2 sierpnia 1609 roku.

Rudolf Mosse – urodził się 9 maja 1843 roku w Grodzisku Wielkopolskim. Zasłynął jako niemiecki filantrop pochodzenia żydowskiego, drukarz i wydawca. Był synem Mojżesza Markusa Mosse. Ufundował wiele budynków w Grodzisku Wielkopolskim, m.in. szpital.
Zmarł 8 września 1920 roku.

Hans Heinrich Müller – urodził się 20 kwietnia 1879 w Grodzisku Wielkopolskim. Był niemieckim architektem. Zm. 7 grudnia 1951 w Berlinie.

Józef Skrzydlewski – urodził się w 1896 r. w Grodzisku Wielkopolskim, zmarł 7 maja 1952 r. w Warszawie – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Skrzydlewski jako podporucznik uczestniczył w I wojnie światowej w armii pruskiej, ale zdezerterował. Przedostając się do Grodziska przystąpił do organizowania oddziałów powstańczych i sformułował trzy kompanie ochotników z Grodziska i okolicy. W 1920 r. walczył na froncie wschodnim, gdzie dwukrotnie otrzymał "Krzyż Walecznych". Po wojnie bolszewickiej pozostał nadal w służbie wojskowej, dochodząc w 1937 r. do stopnia podpułkownika. Pełnił służbę w 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Krotoszynie. W 1924 r. pełnił służbę w Oddziale Szkolnym Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów. W latach 1926-1928 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 31 października 1928 r. otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego i przydzielony został do Biura Ogólno Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W latach 30. XX wieku pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Głównego WP, w którym między innymi od 1937 r. kierował pracami Wydziału III Planowania Wywiadu Wojennego i Dywersji Wojennej (więcej na ten temat w dywersja pozafrontowa).
We wrześniu 1939 r. wraz ze Sztabem Głównym Naczelnego Wodza przekroczył w Kutach granicę Rumunii. Tam został internowany w Calimanesti, skąd uciekł do Bukaresztu. Za uzyskane ze sprzedaży samochodu (Fiat 508) pieniądze, przedostał się przez Jugosławię i Włochy do Francji.
Władysław Sikorski zaoferował mu dowództwo pułku mającej się utworzyć 3 Dywizji Piechoty. Ostatecznie 18 grudnia 1939 r. otrzymał dowództwo I batalionu 2 Pułku Grenadierów Wielkopolskich i sprawował je do 12 marca 1940 r. szkoląc napływających z Polski uciekinierów oraz polskich emigrantów pracujących we Francji. W chwili niemieckiego uderzenia, ppłk Józef Skrzydlewski został mianowany szefem sztabu 1 Dywizji Grenadierów i w tym charakterze brał udział w walkach. Za obronę Kanału Marna-Ren (Canal de la Marne au Rhin) dowództwo francuskie uhonorowało go Krzyżem Wojennym "Croix de guerre". Podczas próby przebicia się do Dunkierki dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozach jenieckich dla oficerów francuskich na terenie Westfalii: Oflag VI B Doessel, Soest i Münster. Po wyzwoleniu obozu w Munster w 1945 zaproponowano mu osiedlenie się w Wielkiej Brytanii z czego nie skorzystał. 3 czerwca 1947 został zdemobilizowany, a 30 lipca tego roku przyjechał do Polski.
10 lutego 1951, po powrocie do kraju, potajemnie aresztowany przez funkcjonariuszy UB i osadzony w Warszawie, w więzieniu przy Rakowieckiej, gdzie zmarł w 1952. Według oficjalnej wersji, zmarł na sklerotyczny wylew krwi do mózgu. Pogrzeb odbył się na nowym Cmentarzu Powązkowskim.
Po objęciu władzy przez Władysława Gomułkę w 1956, rodzina otrzymała zgodę na ekshumację zwłok i pochowanie szczątków w grobie Powstańców Wielkopolskich w Grodzisku. Ekshumacji dokonano w październiku 1957, oprócz rodziny obecny był lekarz z Grodziska Wielkopolskiego, dr Antoni B. Henke, kolega podpułkownika Józefa Skrzydlewskiego z czasów gimnazjalnych. Uroczystości pogrzebowe W Grodzisku Wielkopolskim trwały cztery dni, od 10 do 13 października 1957. Po przywiezieniu do Grodziska, trumnę wystawiono w odpowiednio przygotowanej i przyozdobionej kwiatami świetlicy kolejowej, gdzie przez cały czas warte honorową pełnili harcerze. W dniu pogrzebu 13 października 1957, trumnę przeniesiono w procesji do kościoła farnego, gdzie przy udziale licznie zgromadzonych mieszkańców i Powstańców Wielkopolskich odprawiono żałobną mszę. Kiedy kondukt prowadzony przez syna podpułkownika Władysława B. Skrzydlewskiego, kapłana Zakonu Dominikanów, wyruszył z kościoła na cmentarz, nad niesioną trumną pochyliło się ponad dwadzieścia sztandarów Powstańców Wielkopolskich przybyłych z różnych miast. W pogrzebie uczestniczyła ogromna liczba mieszkańców Grodziska i innych ośrodków powstańczych, harcerze oraz organizacje społeczne. Przybył także specjalny wysłannik Rady Państwa, pan Mazur, który udekorował trumnę Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Ppłk dypl. Józef Skrzydlewski spoczął w mogile Powstańców Wielkopolskich, wśród poległych żołnierzy wielkopolskiego zrywu z 1918.
Żonaty z Adelą vel Adelajdą z Ziembrowiczów (1900-1969, pochowana na Cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu), z którą miał dwóch synów: Zygmunta (1922-1994) i Władysława (ur. 1925). Władysław po ukończeniu studiów prawniczych, pracował w NBP w Poznaniu, później wstąpił do Zakonu Dominikanów.

Władysław Stachowski – urodził się 16 maja 1887 roku w Grodzisku Wielkopolskim. Zasłynął jako regionalista, kolekcjoner i działacz społeczny.
Szkołę powszechną ukończył w Grodzisku, do gimnazjum uczęszczał w Rogoźnie. Tam był założycielem tajnej organizacji młodzieżowej o charakterze patriotycznym pod nazwą „Towarzystwo Tomasza Zana", W 1907 roku wydalono go z gimnazjum z powodu solidaryzowania się z siostrami uczestniczącymi w strajku szkolnym, W latach 1909-1912 pracował w Berlinie, w polskim banku „Skarbona", studiując jednocześnie w akademii handlowej. W Berlinie współpracował aktywnie z pismami tamtejszej Polonii: „Dziennik Berliński", „Niedziela" oraz „Polak na obczyźnie". Ponadto był członkiem „Towarzystwa Przemysłowców i Młodzieży" oraz „Polskiego Komitetu Berlina i Brandenburgii". Po powrocie do kraju krótko pracował w Banku Ludowym w Chełmży, skąd w 1913 roku przeniósł się do Gostynia, gdzie powołano go w skład zarządu „Banku Pożyczkowego", W Gostyniu pełnił wiele funkcji społecznych. Był między innymi Prezesem gostyńskiego gniazda „Sokoła", aktywnym członkiem Towarzystwa Czytelni Ludowych. Należał do inicjatorów budowy gimnazjum gostyńskiego, pełniąc w komitecie budowy funkcję skarbnika. Żona W. Stachowskiego - Lubomira z domu Czabajska, córka kupca gostyńskiego, kierowała założona przez męża w 1925 roku księgarnią. Niezwykły talent organizacyjny Stachowskiego, jego pozycja jako dyrektora banku, prezesa Towarzystwa „Sokół" oraz wykładowcy w miejscowej szkole zawodowej, pozwoliły mu na rozwinięcie szerokiej działalności kulturalnej. Był jednym z założycieli Polskiego Towarzystwa Dramatycznego imienia A. Fredry „Fredreum". Towarzystwo to odegrało znaczącą rolę w życiu kulturalnym Gostynia prowadząc teatr amatorski, zasobną bibliotekę, szeroką działalność odczytową oraz wydawniczą. Był inicjatorem powstania oraz wieloletnim redaktorem bardzo popularnego czasopisma ,,Kronika Gostyńska", wydawanego jako organ „Fredreum,, w latach 1928-1939. Wydawnictwo dzięki zabiegom Stachowskiego pozyskało do współpracy wielu młodych regionalistów oraz znakomitych uczonych. Sam Stachowski był autorem licznych publikacji historycznych opartych na materiałach źródłowych oraz przekazach ikonograficznych. Uznając jego zasługi w badaniach nad przeszłością regionu, przyjęto go w poczet członków Komisji Historycznej Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz jako Zasłużony Działacz Kultury.
Zmarł 13 lipca 1974 roku.

Franciszek Salezy Błażej Wincenty Ścigalski – urodził się 29 stycznia 1782 w Grodzisku Wielkopolskim, zmarł 27 sierpnia 1846 w Gnieźnie. Na kartach historii zapisał się jako wspaniały polski kompozytor, skrzypek i dyrygent (m.in. w katedrze gnieźnieńskiej). Najsłynniejszym dziełem kompozytora jest niewątpliwie "REQUIEM Franciszka Ścigalskiego" napisane ponad 150 lat temu.

Włodzimierz Trzebiatowski - urodził się 25 lutego 1906 w Grodzisku Wielkopolskim. Zasłynął jako polski chemik, profesor uniwersytetów we Lwowie, a następnie Wrocławiu, autor szeregu prac monograficznych oraz podręczników, w tym obszernego, wielokrotnie wznawianego i uzupełnianego podręcznika akademickiego do chemii nieorganicznej, zwanego potocznie Chemią Trzebiatowskiego.
W 1924 ukończył gimnazjum humanistyczne im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu i rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej. Po studiach, które ukończył w 1929, został asystentem profesora Wiktora Jakóba, kierownika Katedry Chemii Nieorganicznej. W 1930 na Politechnice Lwowskiej uzyskał stopień doktora nauk technicznych, w 1934 habilitował się w zakresie chemii fizycznej (metalurgia proszkowa).
W latach 1935-1938 przebywał na stypendiach w Charlottenburgu, Zurychu, Fryburgu, Sztokholmie. W 1938 został mianowany profesorem nadzwyczajnym. Był kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej Uniwersytetu Jana Kazimierza.
W czasie wojny był nauczycielem chemii w średniej chemicznej szkole zawodowej i brał czynny udział w tajnym nauczaniu na poziomie uniwersyteckim. W 1944 wrócił na krótko do poprzedniej funkcji na Uniwersytecie Jana Kazimierza.
We wrześniu 1945 wyjechał ze Lwowa do Wrocławia. W latach 1945 - 1952 był kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, a także od 1950 do 1952 roku dziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii.
W 1948 zorganizował pierwszy powojenny Walny Zjazd Polskiego Towarzystwa Chemicznego we Wrocławiu. W 1952 został wybrany członkiem-korespondentem Polskiej Akademii Nauk, w 1956 - członkiem rzeczywistym, w 1963 członkiem Prezydium PAN, od 1968 do 1971 wiceprezesem, a w latach 1972-1977 prezesem Polskiej Akademii Nauk.
W latach 1963-1968 był dyrektorem Instytutu Chemii Nieorganicznej i Metalurgii Pierwiastków Rzadkich Politechniki Wrocławskiej.
Wspólnie z profesorem Romanem S. Ingardenem zorganizował we Wrocławiu w latach 1966-1967 Instytut Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN a dwa lata później Międzynarodowe Laboratorium Silnych Pól Magnetycznych i Niskich Temperatur PAN i był dyrektorem tej placówki aż do śmierci.
W 1978 r. uzyskał w dowód uznania wrocławskiego środowiska naukowego nagrodę Kolegium Rektorów za rozwój i integrację tego środowiska. Rok później, w 1979 w uznaniu zasług wręczono mu na 26 zjeździe Towarzystwa Fizyków Polskich Medal im. Mariana Smoluchowskiego.
13 listopada 1982 zginął w wypadku samochodowym. Pochowany na cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu; obok, 9 lat później, spoczęła jego żona, prof. Bogusława Jeżowska-Trzebiatowska
Zmarł 13 listopada 1982 roku.